Ne varr jetoj

A je tash i gezuar
kur une nuk ekzistoj
kur per jete e mot
te tjetri te dhuroj
ne varrin tim
nuk ka shum hapsire
kjo jete e vetmise
qenka e veshtire

jetoj une pa ty
edhe ne kete bote
s‘harrova te vuaj
as te derdhi lot

mos mendo se jeta
tani ska kuptim
kur ti vete e vrave
pa meshire shpirtin tim

dua te mallkoj
per shum e shum mote
sdo te harroj se mua
me vrau dora jote

doja te behem engjell
nga ajo bote te kthehem
te shikoj si jeton
dhe zemra a te thehet

por ti kurr s‘ kishe zemer
skishe ndenja fare
ishe shpirt katili
dhe me zemer tradhetare

mendoja se per ty
ja vlen kjo jete
por kurr se mendova
qe pa ty kam me mbete

mbeta une pa ty
kur me mbuloj kjo tradheti
dhe kur vuajta me lot zemre
deri kur me mbuloj dheu i zi

mbi varrin tim
hidhe nje grusht dhe
sepse tash pa mua
fillon nje jete te re

nese me vjen te varri
mos me sjell kurore
as mbi varrin tim
tlutem mos prek me dore

kjo do te me lendoje
edhe ne varr
pastaj lulet e tua
sdo te mundem ti marr

nje ngushtice e madhe
drite nuk ka veq terr
une do te shkoj ne parajse
ndersa ti ne ferr

tradhetia jote
e rende kishte qene
mbi trupin tim
ma hodhi dhene

me lotet e mia
trupin tim e laj
dheun qe kam mbi
spo mundem ta mbaj

zoti i madh nje dite
do te me lehtesoje
e din ai qe skam faj
dhe do te me meshiroj

por mendoj per ty
si do ta kalosh
kur ne varr te vish
valle si do te jetosh

ne ferrin e erresires
ne anen e meshires
u luta une pa shprese
i humba anen deshires

harroje doren
qe dikur te ka prekur
mendo dhe kujto
se tash jam e vdekur

une me s‘ekzistoj
se jeta me mori
tash shtepia ime
gjindet te vorri

e di qe se meritove
une per ty te vdes
por ja qe zemra e vuajtur
smundi me te pres

se meritove kurr
per ty une te vuaj
e as nje fjale te vetme
per ty une ta shkruaj

e di qe keto poezi
ti kurr si sheh as si lexon
por i shkruaj te kuptojn tjeret
se si mashkulli tradheton

nje tradheti qe ska falje
tradheti qe ska meshirim
qe te shton plage ne zemer
qe asnjehere ska sherim

ne varrin tim
gjen fotografine time
e gjen te coptuar
edhe zemren time

ate ti e bere
kur mua me braktise
kur kuroren e vdekjes
mua ma qendise
*
nganjehere pyes veten
si s‘kishe meshire
pse kur me tradhtove
e bere kete me shum deshire

a e kupton jeten
dhe ndenjat e zemres
se spaska me te rende
se tardhtia e djemve

skishte me rende ne jete
te vuash per nje djal
ndersa ajo tjetra
ta mbaje ate ne krah

tash loti im ndalet
dhe vuajtja ime perjete
tash une mbetem e vdekur
trupi pushon tash qete

me mire pranova varrin
se tradhetine ta duroj
me mire pranova vdekjen
se smunda plagen ta sheroj

edhe ne ate bote
une ende do te vuaj
ne shpirt e ne eshtra
ende do te ruaj

kujto veq nje gje
kur te jesh ne gjum
se e vrave zemren
qe te deshti shum.